Kunstenares Ans Wortel werd bekend bij het grote publiek nadat zij in 1963 de Biënnale de la Jeunesse won, een jaarlijks prestigieuze kunstprijs die werd uitgereikt aan startende kunstenaars. 

Ans Wortel was op dit moment in de dertig en was zich pas enkele jaren eerder als kunstenaar gaan profileren. Zij had zich nog nooit eerder een kunstenaar durven noemen.

Ans Wortel had de prijs gewonnen omdat zij, in een periode waarin voornamelijk abstracte kunst werd gemaakt, ervoor koos om uitdrukkelijk niet-abstracte kunst te maken. Zij bleef trouw aan de figuratie, vond het belangrijk dat men een waarneembare werkelijkheid in haar werken kon terugzien. Vernieuwend, uniek en eigenwijs was zij op geheel andere gebieden; haar vormenspel, kleurgebruik, symbolen en thema’s.

Nog in datzelfde jaar was haar werk te zien in veel besproken tentoonstellingen in het Stedelijk Museum Amsterdam en het Gemeentemuseum Den Haag. Ook de meest vooraanstaande kunstcritici, die eerder hadden geschreven over de dood van de figuratieve kunst, waren niets dan lovend over de niet-abstracte vernieuwing die Ans Wortel bracht.

Men had bewondering voor de thema’s die Wortel aan durfde te snijden in haar, vaak hoogst persoonlijke, kunstwerken. Ze koos voor onderwerpen die in haar eigen leven een grote rol speelden, was openhartig over wat het betekent om vrouw, moeder en minnares te zijn. Hiermee stak zij fel af van de op dat moment heersende stromingen in de kunstwereld.

In het werk van Ans Wortel zijn altijd veel handen en ogen afgebeeld. Dit deed zij met een specifieke reden.  Zoals zij zelf zei: ‘Met handen beeld je uit en het doek moet kijken. In al mijn tekeningen moet een oog zijn, die tekening moet niet alleen bekeken worden, maar moet zelf ook terug kunnen kijken. Anders zou het niet eerlijk zijn.’ Haar werken moeten niet alleen een bepaalde activiteit uitstralen, maar ook de kijker activeren. Een ander typerend onderdeel voor de werken van Ans Wortel zijn de één- of tweeregelige teksten onder de afbeelding. Deze teksten dienen soms als een vorm van verklaring, maar nog vaker zijn ze mystificerend en altijd poëtisch. Op deze manier kon zij met woord en beeld tezamen haar gevoel en boodschap uitdragen aan het grote publiek.

De oprichters van de Stichting de Witte Zwaan herkenden zich in de boodschap van de gouache vanwege de betekenis van water en land voor het bollenvak: ‘onze goede moeder aarde, en wij, haar kroost, van water en land….’